Rozdział I

„Rzecz w tym, że nic nie jest mniej efektowne niż plaga; wielkie nieszczęścia, już dzięki swemu trwaniu, są monotonne”.

Czasami mam wrażenie, jakby to było wczoraj. Siedziałam w szkole. W ręku trzymałam IPhone'a. W momencie, gdy to wszystko się zaczęło, byłam typową czternastolatką. Telefon był dla mnie życiem, a to, co w środku niego świętością. Trochę czasu zajęło mi zrozumienie jak przyziemne, było wtedy moje myślenie. Jak wielką wagę przywiązywałam do rzeczy, które w prawdziwym życiu stawały się jedynie kulą u nogi.

W takich chwilach ludzki instynkt przechodzi ewolucję, a umysł nastawia się na przetrwanie.

Zaraza postępowała krok po kroku. Zaczęło się od małych etapów, a zanim się spostrzegliśmy, ulice zamieniły się w wielkie bagno przez które kolejno próbowały się przecisnąć karetka, policja i straż pożarna. Praktycznie na każdym skrzyżowaniu miał miejsce jakiś wypadek. Jeden wypadek powodował drugi, aż w końcu nastała panika.

Twój mózg powoli przyswajał to, co się działo. Stałaś na ganku, wpatrując się w ciało twojego sąsiada, do którego chodziłaś wymienić drobniaki w podstawówce.

Gdybym tylko mogła dostrzec tragedię, jaka się szykowała. Może pożegnałabym się z rodzicami. Może opowiedziałabym siostrze ostatnią bajkę na dobranoc. Z perspektywy mojej aktualnej sytuacji raczej lepiej przygotowałabym się do samotnego życia i walki z żywiołem. Ponieważ w tym momencie liczyło się tylko jedno — przetrwanie.

— Nazywam się Lucy. To jest najważniejsze. Nazywam się Lucy i jestem zdrowa. Reszta nie ma znaczenia.

***

Od kiedy ostatni raz widziałam, jakąkolwiek znajomą mi twarz minęły dni, tygodnie, miesiące, a może i lata. W samotnej wędrówce człowiek traci nie tylko zmysły, ale i czas. Każdego nowego dnia szłam, wytyczając sobie nowe cele. Jedynie to pozwalało mi nie zwariować. Chwilami ścigałam się sama ze sobą, czy liczyłam ilość przebytych kroków. Potem dopadała mnie rzeczywistość. Tak bardzo pragnęłam pozostać zdrowa na umyśle, nie mogłam sobie pozwolić na takie zabawy. Tak, było, przynajmniej gdy wierzyłam, że nie jestem sama. Przemierzałam kolejne kilometry, wierząc, że za kolejnym drzewem spotkam kogoś, kto będzie taki jak ja. Że już nie będę musiała iść przed siebie, wsłuchując się w odgłos wiatru. Jednak wystarczyło dwadzieścia księżyców, dwadzieścia samotnych nocy i gorących dni, bym zrozumiała, jaka jest prawda.

Byłam sama. Tylko ja i krajobraz opustoszałej Ameryki.

Nie potrafiłam określić, gdzie dokładnie się teraz znajdowałam. Lecz w połowie mojej wędrówki minęłam znak ”Witamy w Ohio''. Kto, by pomyślał, że będę szczęśliwa, wchodząc do Ohio? Ten stan był nawet gorszy od Indiany, w której mieszkałam od urodzenia. Przeszłam przez kilka opustoszałych miast i trafiłam tu, gdzie jestem aktualnie.

Nigdzie.

GPS. Kiedyś kpiłam z nauki geografii w szkole. Przecież teraz każdy ma GPS i mapkę w telefonie. Ta wiedza jest nikomu niepotrzebna. Jednakże chyba nie mogłam przewidzieć, że będę siedzieć sama na stacji benzynowej pomiędzy pustymi pułkami, gdzie niegdyś znajdowała się suszona wieprzowina. Ze szczytu gapiła się na mnie z chytrym uśmieszkiem kiwająca się hawajska lalka. Jej mała gitara i przerośnięta względem ciała głowa doprowadzały mnie do szału. Jednak to był mój jedyny kompan. Czasami nawet ktoś za kim nie przepadamy, jest lepszy od samotności, jaką zgotował nam świat.

Bez wiedzy pod tytułem ”gdzie jestem?’' moja wędrówka polegała na losowaniu, w którą stronę iść. Jeśli będzie dobrze, wrócę do domu. Położę się w swoim łóżku i będę mogła udawać, że wszystko jest okej.

Śmieszne jest to, że przed Plagą jedyne czego chciałam to wyrwać się z tego miejsca. Teraz dałabym wszystko, żeby wrócić tam choćby na moment.

Indiana znajduje się w regionie Midwest, zwanym również regionem Wielkich Jezior. Chyba nie ma tu miasta, które nie byłoby otoczone jeziorem lub rzeką.

Indiana była całkowicie zalana wodą, jak również terenami równinnymi i w tamtym okresie ogromną ilością komarów. Pamiętam irytację, gdy wracając wieczorem do domu, czułam, jakby moje ciało miało eksplodować, a moje dłonie były już przygotowane do walki z nieustępliwym wrogiem otaczającym mnie zewsząd. 

Znałam wiele suchych faktów na temat Indiany, Stanów Zjednoczonych, czy nawet mojego małego Portland. Nie mówię tu o Portland w Oregonie. Byłam tam kiedyś, uważam to miejsce za cudowne. Zdecydowanie było to te lepsze Portland.

Moje miasto przypominało większość miast Ameryki Północnej, czy też większość miasteczek tego stanu. Dało się je opisać jednym słowem: nijakie. Jedyne co w tym miejscu potrafiło przywołać uśmiech na mojej twarzy to mój dom. Gdy moi rodzice wprowadzali się tutaj, mieli plany, wizję. Spuścizną tego był nasz piękny domek. W porównaniu z jednopiętrowymi domkami z zepsutymi dachami to miejsce imponowało.

W momencie, gdy wybuchła zaraza dom zamienił się w nasze schronienie. Całą rodziną zamknęliśmy się w piwnicy. Drzwi chronił zamek, a okna deski. Nikt nie był do końca pewien, co czeka nas na zewnątrz, ale tata wolał nie ryzykować. Nie dla siebie, a dla nas. Mama cały czas wędrowała z kuchni znajdującej się na parterze, do piwnicy zanosząc nam jedzenie. Przez cały czas powtarzała niczym mantrę ,,wszystko będzie dobrze’’. Powtarzała to tak długo, że nieświadomie stała się też moją mantrą. Nawet teraz ukryta gdzieś pośrodku niczego słyszałam dźwięcznie odbijający się od moich uszu głos matki. W tamtym okresie nie byłam w stanie do niej dotrzeć. Myślę, że to ją najbardziej to wszystko zmieniło. Z silnej, pełnej życia kobiety, zmieniła się we wrak człowieka, pozbawiony nadziei.

Świat przetrwał wiele tragedii, wiele rozłamów, wojen. Człowiek walczył przeciw człowiekowi. Broń przeciw broni. Technologie powoli opanowywały świat po to, by wywołać kolejne spory o coraz to nowym podłożu. Jednak chyba nikt nie spodziewał się przeciwnika przed którym przyszło nam walczyć w ostatecznej walce.